Στο Γάλα πήγαινε να δεις. Τη γη την έφαγε το κύμα κι η θάλασσα όλο τον βράχο περιτριγυρίζει και εκείνος πάντα της αρνείται. Άργιλος και κοφτερά νύχια όλο το τοπίο. Θαυμασμός και τρόμος, δέος και πρόκληση να το κατακτήσεις. Είναι δύσκολο και σε φοβίζει, όμως προσπαθείς να προβείς με κινήσεις άμεσες κι όχι βεβιασμένες στην κατάκτηση αυτή. Με βήμα αργό και σταθερό προχωράς και προσέχεις μη τυχόν σε πληγώσει ο βράχος αυτός ή ο διπλανός του. Οι πατούσες ξαφνικά καλούνται να είναι σκληρές κι ευλύγιστες ταυτοχρόνως. Δεν μπορούν να είναι πολύ σκληρές, θα πληγωθούν χωρίς να το καταλάβουν. Αν δε είναι πολύ ευλύγιστες και πάλι θα χάσεις την ισορροπία σου κάτι που σίγουρα δε θες να συμβεί. Το πέλμα σου εναρμονίζεται με το έδαφος, ακολουθείς τις πτυχές του νιώθοντας μικρότερη ή μεγαλύτερη ασφάλεια. Κι έτσι θα σε αφήσει να τον αγγίξεις, να μάθεις από αυτόν και να σε συμπαρασύρει στον κόσμο του που θα γίνει και δικός σου. Θα σε αφήσει να δεις τη καρδιά του να πάλλεται αφρισμένη στο εσωτερικό του κι αν προσέξεις θα κολυμπήσεις στο ζουμί της και θα νιώσεις να αλλάζεις, ελεύθερος στα δεσμά της.
