Για την E.

Αγαπητή Ε.,
           

            Άρχισα να γράφω διάφορα κι ίσως ασυνάρτητα μεταξύ τους πράγματα, αλλά είπα να τα σβήσω και να επικεντρωθώ σε πιο λίγα με κύριο θέμα μου τις ευχαριστίες για το μόνο «χάρηκα πολύ» που το ψέμα μου έγκειται πλέον  όχι στο ότι έβαλα ένα παραπανίσιο πολύ, μα στο ότι παρέλειψα να βάλω κάμποσα παραπάνω.

Πρώτα από όλα, λοιπόν, να σε ευχαριστήσω που υπάρχεις και γενικότερα και ειδικότερα, που είσαι φίλη μου ή μάλλον που είσαι αδερφή μου. Σε ευχαριστώ που με αγαπάς τόσο πολύ και τόσο ειλικρινά που ποτέ δεν αμφιβάλλω για την αγάπη σου, που είσαι τόσο μακριά μου μα τόσο κοντά μου έτσι ώστε να μη νιώθω ποτέ μόνη. Θα κάνω μέρες να σου μιλήσω, βδομάδες ίσως και δε θα έχει καμία σημασία, θα συνεχίσουμε να μιλάμε σαν να μιλούσαμε κάθε μέρα, θα πιάσουμε τα θέματα από εκεί που τα είχαμε αφήσει και μόνο απομακρυσμένες δε θα νιώθουμε η μία από την άλλη. Σε ευχαριστώ κιόλας γιατί παρά αυτή την απόσταση που μας χωρίζει όταν αναρωτιέμαι πού είσαι ξέρω ότι είσαι εδώ δίπλα μου να μου κρατάς το χέρι όταν κλαίω κι όταν είμαι θλιμμένη, να μου κρατάς και το χέρι όταν είμαι χαρούμενη και να χαίρεσαι μαζί μου. Να με ακούς, να σε ακούω, να αλληλο-συμβουλευόμαστε γνωρίζοντας ότι η σωστή συμβουλή είναι εκείνη που οδηγεί στην ευτυχία, να φροντίζουμε η μία την άλλη. «Θέλω να είσαι καλά μου λες.» και ξέρεις το πιστεύω. Το ακούω στη φωνή σου, το βλέπω στο καθαρό σου βλέμμα. Σε ευχαριστώ που με δέχεσαι όπως είμαι, που με βλέπεις με όλη τη γύμνια μου, που δεν με κατακρίνεις όχι από ευγένεια ή ντροπή, αλλά επειδή δε σου περνάει καν από το μυαλό. Σε ευχαριστώ που θες να με ξέρεις και που μου επιτρέπεις να μαθαίνω και εγώ εσένα.

Κι αν η φιλία η πραγματική είναι δύσκολη υπόθεση, το να βρεις το άλλο σου μισό, την αδερφή ψυχή σου τι είναι; Κι όμως εγώ το βρήκα σε εσένα κι είμαι σίγουρη πως ότι ζούμε είναι αληθινό. Είσαι το μικρό μου σπανιελάκι και νιώθω υπέρ τυχερή που σε έχω. Ίσως να μη μας βγήκαν τα πράγματα όπως τα θέλαμε κάποτε, αλλά και πάλι δεν πειράζει. Μέσα σε ένα χρόνο κέρδισα πιο πολλά από ποτέ. Κέρδισα μια όμορφη σπανιότητα, κέρδισα τον άνθρωπο που θα με ακούει ακούραστα σε κόσμο πραγματικό ή φανταστικό και θα νοιάζεται και θα με παρηγορεί και θα με κάνει χαρούμενη και θα με κάνει να θέλω να του ανταποδώσω τα πάντα με χαρά πολύ μεγαλύτερη από μεγάλη.         
            Δεν ξέρω τι επίλογο να βάλω τώρα. Τι σημασία έχουν άλλωστε αυτά τα ψιλά; Απλά ήθελα να πω κάποια πράγματα που ακόμα κι αν περιπλανιούνται στην ατμόσφαιρα χωρίς πότε να αποτυπώνονται,  καλό είναι πού και πού να τα μοιραζόμαστε, στα φανερά ή όχι, και να δίνουμε τα εύσημα σε αυτούς που το αξίζουν.

Σε αγαπάω, πολύ!