"Κάτοπτρο ονομάζεται το αντικείμενο του οποίου η επιφάνει του ανακλά τις ακτίνες φωτός με αποτέλεμα να σχηματίζεται το είδωλο του περιβάλονντα χώρου πάνω σε αυτή. Ο πιο γνωστός τύπος κατόπτρου είναι το επίπεδο κάτοπτρο ή καθρέφτης, το οποίο έχει επίπεδη επιφάνεια. Επίσης, υπαρχουν τα καμπύλα κάτοπτρα που σχηματίζουν μεγεθυμένα ή είδωλα υπό σμίκρυνση, ή εστιάζουν το φως."
Οι τελευταίες ματιές πριν την έξοδο ή την πριν την είσοδο κάποιου, μια δόση ματαιοδοξίας, η εκτίμηση της ελαφρότητας σου, η επινόηση της αισιοδοξίας σου και της ιστορίας σου, η αξιολόγηση του χρόνου σου, η μοναχική σου συντροφικότητα, η εξερεύνηση του εξωτερικού σου εαυτού μα και του εσωτερικού αν σου αρέσουν οι συνομιλίες με το εγώ σου όλα αυτά κι άλλα πολλά μέσα εκεί. Βλέπεις καινούρια πράγματα και θυμάσαι τα παλιά (τα δικά σου και των άλλων). Βρίσκεις όσα σου αρέσουν και όσα απεχθάνεσαι, γενικώς μια υπενθύμιση για τα πάντα.
Μα, τώρα οι καθρέφτες έσπασαν. Είσαι μόνος και ξεχνάς. Ξεχνάς κι αδιαφορείς. Αδιαφορείς για το τι προβάλλεις καθώς αρχίζεις να καταλαβαίνεις το τι είσαι. Και αν κάτι ξεχνάς κατά ένα περίεργο τρόπο δεν είναι τα όμορφα κομμάτια σου, μα τα άσχημα, όλα όσα σε πληγώνουν, όλα όσα θα ήθελες να αλλάξεις ακόμα κι αν δεν μπορείς, όλα όσα σε στιγματίζουν ανούσια κι όλα όσα σε κατασπαράζουν.
Δεν έχεις καθρέφτες και καθρεφτάκια και σε θυμάσαι να χαμογελάς και τότε στα αλήθεια χαμογελάς κιόλας προσπαθώντας να δείχνεις αυτό που νομίζεις ότι είσαι ακόμα κι αν ξέρεις ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Και τότε σταματάς να μιζεριάζεις για όσα δεν μπορείς και ευχαριστιέσαι με τα δυνατά χωρίς να νιώθεις ότι σου λείπει τόσο αυτό το κάτι.
Το κακό, βέβαια, είναι ότι οι καθρέφτες εκλείπουν μόνο από το σπίτι. Στο ασανσέρ, στο δρόμο, στη δουλειά όλο και κάποιον θα βρεις και τότε γιατί το μάτι εστιάζει πάντα σε εκείνα τα σημεία που διέγραψες δεν ξέρω. Εστιάζει και… μπαμ, καρφώνεται στο μυαλό και σε τυραννά και πάλι. Ένας ακόμα κύκλος τελικά μέχρι να αποφασίσεις να μην ξανακοιτάξεις σε κανένα καθρέφτη, ή μέχρι να μάθεις να κοιτάς μόνο την ουσία σε αυτόν χωρίς να παρασύρεσαι, χωρίς να αναλώνεσαι.
Ή μήπως κι όχι...;
Το κακό, βέβαια, είναι ότι οι καθρέφτες εκλείπουν μόνο από το σπίτι. Στο ασανσέρ, στο δρόμο, στη δουλειά όλο και κάποιον θα βρεις και τότε γιατί το μάτι εστιάζει πάντα σε εκείνα τα σημεία που διέγραψες δεν ξέρω. Εστιάζει και… μπαμ, καρφώνεται στο μυαλό και σε τυραννά και πάλι. Ένας ακόμα κύκλος τελικά μέχρι να αποφασίσεις να μην ξανακοιτάξεις σε κανένα καθρέφτη, ή μέχρι να μάθεις να κοιτάς μόνο την ουσία σε αυτόν χωρίς να παρασύρεσαι, χωρίς να αναλώνεσαι.
