Βροντερή σιωπή

Να θες να ουρλιάξεις

και φωνή να μη βγαίνει.

Να θες να κλάψεις

και τα δάκρυα να έχουν κολλήσει

στο πίσω μέρος των ζυγωματικών σου.

Να θες να είσαι δυνατή

και τη δύναμη σου να την κρατάν δεμένη

από τους καρπούς

δυο βουβοί κροταλίες

που παρίσταναν τάχα μου

τους χαμαιλέοντες.

Πού πήγε η φωνή σου;

Πού πήγε η κραυγή

εκείνη που με σθένος φράζει το στήθος σου;

Πού πήγες εσύ η ίδια;

Απούσα από το παρόν σου

κλαις πρόωρα το ανύρπακτο μέλλον

στη σιωπή του δωματίου

που μόνο ανακούφιση προσφέρει.

Κι όταν το πρώτο δάκρυ σου

κυλά,

ευεργετικά αλμυρίζει το στόμα σου,

σπαράζεις και βγάζεις τη ψυχή σου.

Θες να βγει όλη

να σε εγκαταλείψει

να αισθανθείς τον πόνο σου

για να μη σε πονάει άλλο πια.

Η ζωή είναι δύσκολη

γιατί η αγάπη μας

έχασε την αλλοτινή της ανιδιοτέλεια..

Εγώ είμαι απούσα

γιατί δεν το πιστεύω.

Είμαι εκεί

που με αγαπάς

και δεν μ’ αγαπάς
κι εγώ σε αγαπάω

αντί να σ’ αγαπώ.